Муошираи кӯтоҳи Azimkhuja Bahovadinov ва Anisa Manonova

[Шоира]

متن فارسی در زیر
Муошираи кӯтоҳи Azimkhuja Bahovadinov ва Anisa Manonova

Азимхӯҷа:
Даруни сина ҷо додам ҳазорон дӯстонамро,
Валекин душманӣ карданду барканданд ҷонамро.

Аниса:
Баҳор овардаам бар хонаи ҳамроҳу хамхунам,
Вале хоҳанд азобу ранҷишу умри хазонамро.

Азимхӯҷа:
Худоё, сабр ато фармо бар ин қалби пур аз ҳасрат,
Ба кӣ охир бигӯям ман ҳама дарди ниҳонамро?!

Аниса:
Агар бар сангҳо гӯям, дақиқан об хоҳад шуд
Тамоми шарҳи ҳоламро, ҳадису достонамро...

Азимхӯҷа
Аз ин рӯ то ба охар мӯҳри хомӯшӣ ба лаб бастам,
Дигар як умр хомӯшам буридан чун забонамро.

Аниса:
Касе ёри касе ҳам нест, эй вой ҷурми кӣ бошад?
Киро муҷрим бидонам ман? Замину ё замонамро

مشاعره عظیم خواجه بهاوالدینوا و انیسه منانوا

عظیم خواجه
درون سینه جا دادم هزاران دوستانم را
ولیکن دشمنی کردند و بر کندند جانم را

انیسه منانوا
بهار آورده ام بر خانه ی همراه و هم خونم
ولی خواهند عذاب و رنجش و عمر خزانم را

عظیم خواجه
خدایا صبر عطا فرما بر این قلب پر از حسرت
به که آخر بگویم من همه درد نهانم را

انیسه منانوا
اگر بر سنگ ها گویم دقیقاً آب خواهد شد
تمام شرح حالم را حدیث و داستانم را

عظیم خواجه
از این رو تا به آخر مهر خاموشی به لب بستم
دیگر یک عمر خاموشم بریدند چون زبانم را

انیسه منانوا
کسی یار کسی هم نیست ای وای جرم که باشد؟
که را مجرم بدانم من زمین و یا زمانم را

 

[Azimkhuja Bahovadinov]

متن فارسی در زیر
ШАКАРҒАЗАЛ (барои ҳамсарам)

Мисоли бод биҷустам суроғи хонатро,
Зи ёд менабарам чашму абрувонатро.

Парандаам, ки ба саҳрои ишқ мечархад,
Ҳамеша ёд кунам дасту обу донатро.

Зи ишқи туст ғазал гуфтанам, ту медонӣ,
Ғазал кунам нигаҳи чашми меҳрубонатро.

Ҳамеша хостаам, то канори ман бошӣ,
Бидон, ки менабарам аз дилам нишонатро.

___________ам, ба муҳаббат фиристамат ҳоло
Шакарғазал, ки писанд ояд он даҳонатро.
Azimkhuja Bahovadinov

مثال باد بجستم سراغ خانت را
ز یاد مینبرم چشم و ابروانت را
پرنده ام که به صحرا می چرخد
همیشه یاد کنم دست و آب و دانت را
ز عشق توست غزل گفتنم تو می دانی
غزل کنم نگه چشم مهربانت را
همیشه خواسته ام تا کنار من باشی
بدان که می نبرم از دلم نشانت را
خديجه ام به محبت فرستمت حالا
شکر غزل که پسند آید آن دهانت را